எதற்காக நாம் அழவேண்டும்?

வன்னிச்செய்திகள் துயரத்தைச் சுமந்து வருகின்றன.காற்றும் மரங்களும் கூட ஆட மறந்து உறைந்து போயிருக்கின்றன. நேசத்திற்குரியவர்களை நெஞ்சில் சுமந்த எமக்கு எப்படியிருக்கும்?
ஆனாலும் இந்த நாள் வந்திருக்காதிருக்கக் கூடாதா என்று தான் மனம் ஏங்குகின்றது.

எம் சுதந்திர வேட்கை ஒரு கணம் சுணங்கி நிற்கின்றது. பூமிக்கும் வீட்டுக்கும் பாரமாய் முதிர் கிழடுகளாய் பலர் இழுத்துக்கொண்டிருக்கும் இங்கே உறுதிக்கும் உயர்வுக்கும் சாட்சியாயிருந்த இவர்களின் இழப்பு துயரந்தோய்ந்ததுதான். இந்தக் கணத்தில் நாம் புதிதாய் ஒரு உறுதி எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும்.

அழுது நிற்பதாலோ அரற்றிக் கிடப்பதாலோ எம் தலைவன் மனது மகிழ்ந்து போய் விடாது. அவன் பாதையைத் தொடரும் உரம் வேண்டும். எம்மைத் தோற்கடித்த எதிரிகளை அறிந்து கொள்ள வேண்டும். ஏகாதிபத்தியத் திமிர் பிடித்த இந்தியா முதலாளித்த மமதை கொண்ட மேற்கு நாடுகள் அனைத்தும் கை கோர்த்துக் கொண்டதை நாம் தெளிந்து கொள்ள வேண்டும்.

இவர்களை எதிர்க்க எம் மக்கள் பலமனைத்தும் ஒன்றாகத் திரண்டெழ வேண்டும். புலிகளின் போராட்டம் பொய்த்துப் போனதன் காரணம் ஏன் என்பதை அறிந்து அதனைச் செப்பனிட வேண்டும்.ஒரு வியற்நாம் வெல்ல முடிந்ததென்றால் ஒரு கியூபா அசர வைத்ததென்றால் ஒரு திமோர் உதிக்க முடிந்ததென்றால் ஈழமும் மலர்ந்தே தீரும்.

வரலாறு தவறுகளிலிருந்தே பாடங் கற்றுக் கொள்கின்றது. மக்கள் எழுச்சிகள் தான் வரலாற்றையே உருவாக்குகின்றது. அப்படியிருக்க நாம் ஏன் அழ வேண்டும். இன்று எம்மை அழவைத்தவர்கள் கதறி ஓடும் காலம் ஒன்று வரும். இனியும் வேற்றுமைகளில் பிரிந்திருக்காது புதிதாய்ச் சிந்திப்போம்.

"நம்புங்கள் தமிழீழம் நாளை மலர்ந்திடும்"